Bu çok mutlu anların fotoğraflarının paylaşımıdır...

Bir sürü şey yüzünden bir süredir gülümsemek eziyet olmaya, hayat kitaplarım ve adına yaşamak dediğim zorunluluklar dışında kılımı bile kıpırdatmak istememem arasında gidip geliyordu.Denize gidip sessiz kumlar bulup kendime hakettiği suskunluğu ,özgürlüğünü verip Şairin Romanı' nı okudum, okuyorum ....derken bu minik kız bir kaç saat hayatımıza girdi sonra kayboldu gitti nerdeyse on gün  sonra zayıflamış ve halsiz bir halde sokağın başında belirdi ki biz o sokağı gece yarıları bile'' gel pisi pisiiiii ''diye ağlayan Kayra' yı teselli ederek az dolaşmamıştık.3 gündür bizimle bebek bakar gibi bakıyorum ruhuma çok iyi geldi beni canlandırdı kıpırdandım sanki üzerimdeki ölü toprağı sıyrıldı gitti onunla..Adı sık sık değişti ama baktık ki tüm aile ''kara kız ''nerede deyip duruyoruz öylece kaldı ama o bizimle uzun süre kalamaz ne yazık ki iyileşince bırakırız deyip içten içe süre uzasın diye de dua ediyoruz.İşim iki misli arttı sürekli ev temizleyip orayı burayı siliyorum balkon onun malikanesi olduğundan kumunu dök balığının kılçığını temizle derken mutlu mutlu yaşıyorum bir hayvanla neler yaşanır görüp öğreniyorum....

 Evde ki en mutlu şahsiyet ağlayarak geçen gecelerinin sonunda kedisine kavuşan Kayra oldu ki bu onun içinde benim içinde tam bir sınav oldu çünkü ikimizde hayvanları uzaktan seviyor dokunamıyorduk kırkında kediye dokunan bana bakınca oğluş daha mı şanslı ne?

 Dondurmalı yüzünü görünce kedi yalasa doyar deyip bir süre yıkamadı sıpa:)

 Bildiğin sokak kedisi bilmediğin sevgisi.......

Öperim güzel yanacıklarınızdan şen şen:))